“Ooit hang je nog aan de boot van Greenpeace,” zei mijn moeder altijd. Zelfs als kind voelde ik een sterke drang om iets voor de wereld te betekenen. Op school leerde ik over de natuur, armoede en ongelijkheid, en dat verlangen om bij te dragen groeide alleen maar.

​

In de loop der jaren kreeg dat verlangen steeds meer vorm. Op de middelbare school werd ik “hulpleerling” en hielp ik eerstejaars bij de overgang van de basisschool naar het middelbaar. Het was een stap dichter bij mijn doel: echt iets voor anderen kunnen betekenen.

​

Mijn persoonlijke weg kende echter ook zijn uitdagingen. Ik leerde omgaan met mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel, de intense emoties die ik als hoogsensitief persoon ervaar, en het gevoel dat anderen mijn diepgang niet altijd begrepen. Dat alles werd nog versterkt door een constante strijd tussen spiritualiteit en wetenschap. Lange tijd hield ik deze werelden strikt gescheiden, maar nu vormen ze samen juist de kern van mijn eigen aanpak in De Zonnegloed.

​

Door eigen ervaringen met hoogsensitiviteit, burn-out en het doorbreken van familiepatronen, ontdekte ik hoe belangrijk het is om een aanpak te hebben die ruimte biedt aan je hele zelf – zonder snelle oplossingen of quick fixes. Vandaag leg ik mijn hart en ziel in De Zonnegloed, mijn praktijk waarin ik anderen help om vanuit zelfinzicht en verbinding hun eigen pad te vinden, vrij van patronen die hen niet meer dienen.