Je voelt je verplicht om productief te zijn, zelfs als je moe bent. Je gaat maar door, want even stilzitten voelt niet als een optie. De angst om stil te vallen is groter dan de pijn van vermoeidheid.

Je merkt dat je telkens voor dezelfde soort partner kiest. Je weet dat ze niet goed voor je zijn, maar de patronen zijn zo hardnekkig dat je steeds weer in dezelfde valkuil stapt.

Je past je altijd aan voor anderen. Het lijkt makkelijker om je aan te passen, maar langzaam raak je jezelf kwijt en voel je niet meer wat jóu gelukkig maakt.

Je ervaart vaak een diep gevoel van eenzaamheid. Zelfs in een groep voel je je alleen, alsof niemand echt ziet wat er in je omgaat.

Je wilt leren hoe je je vertrouwen in anderen kunt herwinnen. Maar de angst om opnieuw gekwetst te worden, houdt je gevangen in een muur van afstand en wantrouwen.