Je voelt je verplicht om door te blijven gaan, ook als je lichaam en hoofd al lang “stop” zeggen. Even stilstaan voelt onveilig – maar diep vanbinnen weet je dat het nodig is.

Je merkt dat je steeds in dezelfde dynamieken belandt, of het nu in relaties is, vriendschappen of werk. Je wil eruit breken, maar het patroon lijkt sterker dan jij.

Je past je aan, houdt de vrede, zorgt voor iedereen – behalve jezelf. Intussen raak je jezelf steeds verder kwijt.

Je voelt je vaak alleen met wat je draagt. Alsof niemand écht ziet wat er in je leeft – zelfs niet als je omringd bent door mensen.

Je wil leren vertrouwen op je gevoel en je intuïtie.
Maar iets in jou houdt je nog tegen: angst, twijfel, oude pijn.